Moja historia nie jest już tak zaskakująca, bo wiele osób ucieka z miasta i delektuje się spokojem w małych miejscowościach.

​

Tak właśnie stało się też ze mną. Zmęczona życiem w wielkim mieście, korkami, łapaniem chwil na przyjemności zapragnęłam przenieść się tam gdzie będę blisko natury, będę mogła delektować się ciszą, gdzie ludzie nawet wolniej chodzą. Zawsze marzyłam mieszkać w starym domu. Może dlatego, że wychowałam się w takim. Szukanie mojego miejsca na ziemi skupiło się zatem na poszukiwaniu starego domu, takiego w którym żyło kilka pokoleń. No i znalazłam.... Kiedy weszłam do niego pierwszy raz od razu wiedziałam jak będzie wyglądał każdy kąt, a także to, że to będzie moje Zapomnienie.  ❤

​

Remont Zapomnienia trwał 3 lata. To był trudny czas, trochę przypominał historię z filmu "Pod słońcem Toskanii", tylko tu zakończenia jeszcze nie ma, bo ślubu nie było, dziecko się nie urodziło. Ale kto wie? Wszystko jeszcze przede mną.

​

Tutaj nauczyłam się żyć bez ram, bez wiecznego biegu za czasem, bez wypisywania wniosków urlopowych, bez jedzenia w biegu, bez wyskrobywania w ciągu dnia choć  lub raczej każdej chwili dla dzieciaków, bez poczucia winy, że za mało jestem w domu, bez Pani do sprzątania, bez karty parkingowej i prywatnej opieki medycznej, bez obolałych nóg wciśniętych przez większość dnia w wysokie szpilki i bez wielu innych rzeczy.

​

Za to tutaj mam takie rzeczy, których nigdy nie miałabym w wielkim mieście. Cudowny, stary, fascynujący, klimatyczny, ciepły, niedoskonały dom. Szczęście dzieci, które spędzają dzieciństwo tak jak ja je spędzałam. Cudownych sąsiadów, którzy zawsze tu są i zawsze mają czas i cieszą się kiedy mogą mi pomóc. No i wolność ❤

​